Een jonge biologieleraar gaat met zijn vrouw op bezoek bij zijn uitgebluste collega George en diens vrouw Martha. De ontmoeting ontaardt langzaam in een lelijke woordenstrijd tussen George en Martha die hun gasten gebruiken om elkaar te kwetsen.
Edward Albee schreef het toneelstuk in 1962, en deed dat als een soort van reactie op de voorstelling die er doorgaans in de populaire media werd gemaakt van het Amerikaanse gezin. Vooral op televisie en op de radio werd een beeld opgehangen van een lieflijke, huislijke atmosfeer, waarin moeder de vrouw vrolijk aan de vaat stond terwijl manlief ging werken voor zijn kroost. Albee wilde de hypocrisie van dat beeld aan diggelen slaan door ons George en Martha te geven, een echtpaar dat zowat het tegenovergestelde van dat beeld vormt.
De emotionele impact van de film is enorm - Nichols filmt in een zeer contrastrijk zwart-wit, en gebruikt close-ups, zooms en handgehouden camera's om de kijker zeer dicht op de huid van de personages te zetten. Op die manier probeert hij de directheid van een toneelstuk na te bootsen. Maar Virginia Woolf kan pas echt tot leven komen dankzij de acteurs - er zit geen enkele gemakkelijke rol tussen. Liz Taylor en Sandy Dennis wonnen Oscars, maar het is Richard Burton hier wellicht zijn beste filmrol neerzet.
Hier geen liefde en warme, donzige gevoelens, maar twee beschadigde mensen die zo'n klappen van het leven hebben gekregen, dat ze nergens anders nog vrede vinden dan in wrede mentale spelletjes en het creëren van illusies.
Keuze van Dennis Van Dessel
