I, Daniel Blake

Op de dag dat Frankrijk een omstreden arbeidswet stemde, lanceerde Ken Loach op het 69ste filmfestival van Cannes een aanval op de uitholling van de sociale welvaartsstaat. 'I, Daniel Blake' is perfect getimed, nu overal in Europa sociale verworvenheden in vraag worden gesteld. De film levert Loach zijn tweede Gouden Palm op. En daarmee maakte de jury ook een politiek statement. 

Een film over gewone mensen in het Verenigd Koninkrijk, die alle moeite van de wereld hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Niet dat het allemaal grauwe miserie is, in de grootste ellende kan men nog lachen. Dat doe je vooral met de kafkaiaanse manieren waarop het hoofdpersonage Daniel Blake van het kastje naar de muur wordt gestuurd wanneer hij voor het eerst in zijn leven zonder werk valt. Volgens de dokters mag de schrijnwerker na zijn hartaanval niet meer werken, maar de dienst uitkeringen denkt daar anders over. Er volgt een calvarie langs online formulieren, vernederende onthaalgesprekken en eindeloze wachtmuziek.

De onbekende stand-upcomedian Dave Johns vertolkt Blake op elk moment geloofwaardig, waardoor het onrecht je ook echt raakt. Het is een kwaaie film die de bikkelharde gevolgen van de neoliberale politiek en bezuinigingen toont.