Een stad in lockdown. Bewakingscamerabeelden tonen een lege straat. Een fietser. Een straatveger. Langzamerhand wordt dat vaste kader vervangen door andere vaste kaders, maar nu wel door een mensenhand gemaakt. Wuhan en met name het gebied rondom de oevers van de Yangtze-rivier komt tot leven. Surveillancefilm wordt Direct Cinema wordt Slow Cinema. Het is een rijke, precieze, maar ook symbolische film. De tijd die in de beelden verstrijkt (soms gemeten met een tijdcode, soms gemeten aan het verglijden van licht) is anders dan de natuurlijke stroom van de rivier-tijd. Zhu reflecteert ook op andere vormen van tijd; psychologische of sociale. Een lege straat duurt langer dan een vol plein.

De vier brieven zijn geschreven aan een partner, een grootmoeder, een vader, een dochter, alle vier gestorven. De woorden worden zichtbaar, de beelden die ze oproepen vloeien over de beelden op het scherm. Er is veel tijd verstreken, maar de rivier blijft stromen. En ze vergeet niets. 

Deze film won in 2021 de Caligari-prijs op de Berlinale en kadert hier in een mini-thema rond de "COVID-film".

Deze film speelt momenteel niet.